Każdy człowiek podczas wzrastania przechodzi odpowiedni do wieku rozwój. Rozwój ten podzielony jest na kilka etapów, odpowiednio po sobie następujących. Każda faza ograniczona jest pewnymi ramami, a pewien okres życia powinien przebiegać według określonych zasad. Dzięki określonym cechom charakterystycznym dla każdej z faz, można określić, czy dziecko dojrzewa prawidłowo, a także czy nie posiada żadnych zaburzeń związanych z rozwojem. Rozwój dziecka można podzielić na kilka sfer. Przyglądając się wzrastaniu młodego człowieka należy wziąć pod uwagę rozwój fizyczny, psychiczny, społeczny, emocjonalny.
Każdy człowiek przechodzi w swoim życiu przez poszczególne etapy.
Pierwszym z nich jest niemowlęctwo, które zaczyna się od narodzin do drugiego roku życia. Podczas tego etapu można także wyróżnić dwie fazy – noworodka oraz niemowlaka. Podczas tego okresu dziecko przystosowuje się do życia w środowisku zewnętrznym. Jego wzrok początkowo nie rozróżnia kolorów, a kształty są zamazane i zniekształcone. Pozycja dziecka jest leżąca, a proporcje ciała nie wyglądają tak samo jak w wieku dorosłym. Niemowlak przyzwyczaja wzrok i słuch do odbierania bodźców zewnętrznych dostarczanych każdego dnia. Niemowlak większość czasu śpi, a jego jedynymi ruchami są nieświadome ruchy kończyn górnych i dolnych, które polegają na niekontrolowanym machaniu. W ciągu dwunastu miesięcy dziecko znacznie rozwija swoją siłę fizyczną oraz zdolności motoryki wielkiej, dzięki czemu przystosowuje organizm do czworakowania, a następnie chodzenia. Sfera emocjonalna dziecka jest jeszcze mało wykształcona, a jego głównymi zachowaniami są płacz lub śmiech. Niemowlaki zazwyczaj są bojaźliwe, a swój spokój znajdują w ramionach rodzica.
Kolejnym etapem rozwoju dziecka jest wczesne niemowlęctwo. Jest to faza, która trwa od drugiego roku życia i kończy w wieku czterech lat.
W okresie tym znacznie rozwija się sprawność i fizyczność dziecka. Młody człowiek zaczyna chodzić, doświadczać wrażeń dotykowych, używać podstawowych narzędzi, uczy się wykonywać coraz drobniejsze i szczegółowe ruchy. W okresie tym bardzo znacznie rozwijają się zmysły. Wzrok dziecka potrzebuje wielu stymulantów, które wymuszą rozróżnianie barw, odróżnianie kolorów jaskrawych od tych mniej intensywnych, ocenianie i wyczucie odległości siebie od przedmiotu.
W tej fazie rozwoju znacznie rozwija się także słuch. Dziecko uczy się rozpoznawania dźwięków i dopasowywania go do przedmiotów, zdarzeń i sytuacji. Uczy się naśladować odgłosy oraz pojedyncze słowa, przygotowując się do nauki pełnego mówienia.
Faza ta charakteryzuje się także wzrostem układu emocjonalnego dziecka. Młody człowiek zaczyna rozpoznawać takie emocje jak miłość, radość, zazdrość, złość, itp. Emocje te kształtują się głównie za pomocą relacji z opiekunami, a także rówieśnikami. W okresie tym dzieci nie akceptują swoich kolegów, wolą bawić się same, często odpychając i odrzucając towarzystwo innych. Poprzez te zachowania można rozpoznać poziom rozwoju sfery społecznej dziecka.
Kolejnym etapem rozwoju dziecka jest okres średniego dzieciństwa. Następuje on po czwartym roku życia i trwa przez kolejne osiem lat. Okres ten można podzielić na dwa etapy – średnie dzieciństwo I i średnie dzieciństwo II. Czas ten charakteryzuje się szybkim wzrostem cech fizycznych dziecka. Szkielet dość intensywnie wzrasta i kostnieje, układy organizmu przybierają dojrzałą postać, aktywność ruchowa dziecka wzrasta, ruchy są precyzyjne, a dziecko energiczne.
Sfera emocjonalna i społeczna, także zmienia się w znacznym stopniu. Dziecko zaczyna rozumieć relacje międzyludzkie oraz potrafi ocenić aspekty przestrzenne takie, jak rozumienie określeń przyszłości czy przeszłości. Rozwijają się cechy charakteru, które wskazują na osobowość dziecka. Młodzi ludzie uczą się współdziałać z innymi, kształtują cechy społeczne. W okresie średniego dzieciństwa zaczynają tworzyć się różnego rodzaju procesy myślowe i pamięciowe.
Dziecko na tym etapie rozwija wiele cech intelektualnych i emocjonalnych.
W rozwoju dziecka trzeba także zwrócić uwagę na dalsze etapy, jakimi są okres dorastania i dojrzewania. Podczas tych etapów dziecko przybiera wielu cech, które wykorzystywane są w późniejszym życiu, a fizyczność dziecka przybiera postać osoby dorosłej.
